Graag wil ik deze nieuwe blog beginnen met een spreuk die voor mij heel belangrijk bleek te zijn. Een spreuk die ik een tiental jaar geleden voor het eerst hoorde en sindsdien is de betekenis en diepgang van die spreuk met de jaren alsmaar intenser geworden.
Alsof er een laagje bijkomt naarmate je eigen groeiproces zich ontplooit.
“Your perception of me is a reflection of you.
My reaction to you is an awareness of me.”
Ikzelf moest de spreuk eerst enkele malen opnieuw lezen vooraleer duidelijk werd wat ermee bedoeld wordt.
Vrij vertaald, zou je kunnen zeggen: “Hoe jij naar mij kijkt, dat zegt iets over jou. En niet over mij. Daaropvolgend: hoe ik reageer naar jou toe, dat zegt iets over mij, niet over jou.”
Kort samengevat, komt het erop neer dat we allemaal zélf verantwoordelijk zijn voor de manier waarop we reageren op de dingen. En hoewel dat vaag klinkt, eigenlijk is het “cristal clear”.
Als ik reageer op iets wat de ander zegt, dan is dat vanuit hoe ík naar de dingen kijk. Vanuit mijn waarheid. Want we hebben allemaal onze eigen waarheid. Alleen nemen we er niet altijd de nodige verantwoordelijkheid voor op.
Als we zeggen: “Je kwetst mij”, dan klopt dat eigenlijk niet. Je wordt alleen geraakt/gekwetst door de ander op een plek waar er al een kwetsuur wás. Die is al aanwezig binnen in jezelf. Jij ervaart gewoon pijn omdat iemand iets doet of zegt, waardoor het lijkt alsof het de ánder is die jóu pijn doet. Dat kan een oude wonde zijn, iets uit de kindertijd, een overtuiging waaraan je vasthoudt. Het kan ook iets zijn dat helemaal zijn oorsprong niet heeft in dit leven. Iets dat je meedraagt van vorige generaties. Misschien ben je je er zelfs niet van bewust. Maar de ander spreekt tot jou op zo’n manier waardoor die als het ware op een knopje drukt en die pijn bij jóu naar boven komt. Terwijl jij bewust of onbewust die pijn goed wil verstoppen.
Op zo’n moment is het een natuurlijke respons om de ander de schuld te geven. Tezelfdertijd is het een uitnodiging om dan eens naar binnen te gaan en die pijn te voelen. Te ervaren wat die pijn jou wil vertellen. Die pijn wil gehoord worden in plaats van veilig weggestopt te blijven. Die pijn is er immers niet zomaar. Hij wil je iets duidelijk maken. Die pijn is daar niet om jou doelbewust pijn te bezorgen. Hij heeft een boodschap, hij wil jou een gevoeligheid tonen. Laat het even toe. Hij wil horen van jou dat het oké is dat hij daar is. Echter, meestal willen we er zo snel mogelijk vanaf. De pijn moet weg. Spijtig genoeg laat hij zich niet zomaar in een hoekje duwen. Als je dat wél doet, dan zal hij zich ergens nestelen in jouw lichaam. Waardoor je fysieke ongemakken en klachten kan ervaren. Omdat het nodig is dat hij aandacht krijgt. Hij is daar voor een goede reden.
Is het daarom nodig om te graven naar de oorzaak van die pijn? Zeker niet. Het kan voldoende zijn om even stil te staan. Te doorvoelen. Te ervaren. De ruimte te creëren om de pijn een stem te geven. Te luisteren wat hij wil vertellen. Op die manier kunnen we patronen doorbreken die soms generaties lang doorgegeven worden zonder dat we ons daarvan bewust zijn. Dat brengt nieuwe mogelijkheden. Nieuwe perspectieven voor de toekomst en voor de volgende generaties.
Het is inderdaad zo dat we onze kindertijd en jeugdjaren moeten ondergaan, afhankelijk van de omgeving waarin we opgroeien. En dat heeft natuurlijk invloed op onze overtuigingen en hoe we in het leven staan. Wat we meekrijgen vanuit de kindertijd, daar kiezen we niet zelf voor. Tezelfdertijd komt er een moment in de volwassenheid waar we uitgenodigd worden om de verantwoordelijkheid op te nemen voor de toekomst. Zelfs als het verleden zijn sporen nagelaten heeft, toch is het aan ons om die ervaringen al dan niet om te buigen naar een gewenste toekomst. Om niet te blijven hangen in het verleden. Om bewust andere keuzes te maken die het patroon doorbreken en zowel ónszelf als de volgende generaties de kans te geven om anders in het leven te staan. Om een tegenslag te vertalen in een uitdaging. Om je eigen inherente competenties te benutten en een nieuw pad uit te stippelen. Met andere woorden, het is níet onze verantwoordelijkheid wat er gebeurd is tijdens onze kindertijd. Het is echter wél onze verantwoordelijkheid om als volwassene die ervaringen ons leven niet te laten bepalen maar te hervertalen en onze eigen toekomst te creëren. Met onze ervaringen als inspiratiebron.
Het klinkt natuurlijk allemaal eenvoudig, toch is het niet gemakkelijk. Het vergt een zekere zelfreflectie en bewustwording. We hebben immers allemaal onze blinde vlekken. Puzzelstukjes die we niet zien omdat we er te dicht op kijken. We missen soms “the bigger picture”. De samenhang, de rode draad tussen thema’s, die telkens lijken terug te komen in ons leven.
“If you seek truth, be prepared to see darkness as well as light. If you seek to know yourself, be prepared to hold the light when you see your darkness.” AUGUST GONCALVES
Daarbovenop zijn mensen ook bang. Bang voor wat er losgeweekt zal worden als ze de pijn toelaten. Bang voor wat het “verwerkingsproces” zal inhouden. Soms vragen mensen mij hoe ze iets moeten “verwerken”, “een plaats geven”, “ermee omgaan”. Wat is dat precies, iets verwerken? Ik vind dat eerlijk gezegd nogal een vaag begrip. Iedereen geeft daar een andere lading aan. En soms heb je gewoon nood aan een concrete manier om moeilijke momenten te trotseren.
Een goede raad die ik ooit kreeg van iemand, heeft zó’n positief effect gehad, dat ik die eigenlijk altijd aanraad aan anderen. Ik stuur gewoon heel veel licht en liefde naar de pijnplek. Ik laat dan letterlijk de energie stromen naar díe plaats in mijn lichaam waar ik de pijn voel. Die donkere plek vult zich dan met licht en liefde. Beetje bij beetje voel ik die plek lichter worden in mijn lichaam. Alsof er een frisse wind doorheen waait. Betekent dit dat ik die pijn letterlijk moet “herleven”, “verwerken”? Helemaal niet! Dat is het mooie ervan. Zoals ik al meegaf in een vorige blog: het donker bestaat niet, enkel de afwezigheid van licht. Dus als je licht stuurt naar een donkere plek, een pijnplek, dan is er geen plaats meer voor het donker. Het ene schakelt het andere uit. Of zoals Martin Luther King het ooit zei: “Hate cannot drive out hate, only love can do that.” Dus vanuit dezelfde premisse: “Darkness cannot drive out darkness, only light can do that.”
Ik kan alleen maar aanraden om het eens te proberen. Om het licht te laten schijnen op de donkere stukjes binnen in jezelf. En te voelen wat dit met jou doet. Wat maakt het los? Wat wil er gehoord en gezien worden ? Want daar waar er licht op schijnt, dat maakt ook dingen duidelijk, helder. Door de pijn heen.
Wat ik je wél kan beloven, mocht je ervoor kiezen de pijn toe te laten en te luisteren naar zijn verhaal … dat je als mens transformeert. Dat je - zoals de vlinder - de cocon afschudt om vervolgens je vleugels uit te slaan.
Ik wens je zowel de moed als de durf om naar binnen te kijken telkens je wordt geraakt. Zodat je niet wegloopt van de spiegel die je voorgehouden wordt. Zodat je jouw pijn de ruimte geeft om aanwezig te zijn. Op die manier geef je jezelf de kans om je te verbinden met díe stukken van jezelf die zorg en aandacht nodig hebben. Die stukken die gehoord willen worden. Om van daaruit plaats te maken voor een nieuwe, lichtere versie van jezelf! En het mooie eraan is dat jij op die manier de ruimte creeërt aan de volgende generaties om hetzelfde te doen!
Benieuwd naar mijn volgende nieuwsbrief?
Schrijf je in via Contact.
