Lieve mensen,
Deze keer voelde ik de nood om een andere blog te schrijven dan jullie van mij gewoon zijn. Tijdens de kerstperiode was er tijd en ruimte om terug te plooien op mezelf en de stilte te omarmen. Vanuit die stilte mocht ik heel wat signalen en synchroniciteiten ervaren. Ik kreeg sterk het gevoel dat mensen in deze bizarre tijden nood hebben aan meer menselijkheid en verbondenheid.
Daarnaast kreeg ik tijdens consultaties en gesprekken met vrienden geregeld dezelfde vragen: “Wat is mijn taak in het leven?” “Hoe kan ik een verschil maken?” “Wat is de zin van mijn leven?” ”Waarom ben ik hier?”
Ik moest vaststellen dat mijn antwoord op hun vragen voor hen vaak een ontgoocheling met zich meebracht. We zijn namelijk allemaal verbonden in een groter geheel en weten niet altijd wat precies óns aandeel daarin is. Het klinkt ook zo abstract, ontastbaar, onmeetbaar: welk geheel? Met welke mensen?
Vandaar dat ik deze keer een persoonlijke ervaring wil delen.
Menselijkheid en verbondenheid impliceren ook dat je een zekere kwetsbaarheid toont. Ik hoop dan ook dat mijn verhaal een inspiratie kan zijn en helderheid kan brengen voor zij die het lezen.
Toen ik in de lagere school zat, werd ik veel gepest door medeleerlingen. Het was een klassieke nonnenschool met verplicht uniform waarbij de meeste leerlingen kinderen waren van dokters, advocaten, zakenmensen, politici, … Echter, mijn vader werkte in de fabriek en mijn moeder was gewoon huisvrouw. Toch vonden ze een goede opleiding belangrijk, dus kozen ze voor een prestigieuze school. Niet verwonderlijk dat mijn “afkomst” niet geapprecieerd werd door de andere leerlingen. Ik paste immers helemaal niet in het rijtje.
Vanaf het 1ste leerjaar zat ik in klas met Hélène. Ze wist dat ik gepest werd en nam elke dag de tijd om even tot bij mij te komen en te vragen hoe het was. Haar empathisch vermogen was groot en ik vond bij haar een luisterend oor. We trokken niet samen op, maar ze gaf me het gevoel dat ik begrepen werd. Na het 5de leerjaar veranderde ze van school en zag ik haar nooit meer terug. Ik herinner me nu nog dat ik die bewuste dag na school naar het snoepwinkeltje ging en aan mezelf de belofte maakte dat als ik ooit mama zou worden en een dochter zou hebben, dat ik haar Hélène zou noemen. Ik was toen 11 jaar. Het was duidelijk dat Hélène door haar warm hart en empathie een grote indruk op mij had nagelaten. Al was ik toen zelf nog een kind.
Op 2 juni 2004, bijna 20 jaar later, keek ik ’s avonds naar het nieuws op televisie. Plots kwam er een fragment over een konvooi van Artsen Zonder Grenzen dat in Afghanistan in een hinderlaag terechtkwam en alle 5 inzittenden werden vermoord, waaronder ook Hélène. Mijn wereld stond even stil. Ik stond aan de grond genageld. Koude rillingen liepen over mijn hele lichaam. Dit was onwerkelijk. Dit kon niet.
Eens het nieuws wat tot me doorgedrongen was, besefte ik dat het zo typisch Hélène was om humanitair werk te doen. Ze straalde al zoveel warmte en medeleven uit als kind, dat ik me kon voorstellen dat ze als volwassene een enorm grote bijdrage leverde in haar werk als humanitair werkster. Vanbinnen voelde ik de drang om een brief te schrijven aan haar papa (haar ouders waren gescheiden toen ze nog een kind was en Hélène leefde grotendeels bij haar papa). Tezelfdertijd vond ik dat het niet mijn plaats was om contact te leggen. Niet nu, niet na wat er gebeurd was, niet na al die jaren. Dus ik hield mijn boosheid, ongeloof en verdriet voor mezelf. Wie kon er immers begrijpen dat ik droevig zou zijn om een vrouw die ik meer dan 20 jaar niet gezien of gehoord had, gewoon een klasgenoot van vroeger. Maar voor mij was ze zoveel meer dan dat. Ze had ervoor gezorgd dat ik mijn geloof in de mensen niet verloor. Zij was het bewijs dat er nog onbaatzuchtige mensen zijn die het goed met je voorhebben, gewoon omdat ze zoveel liefde en warmte te geven hebben. Haar dood kwam hard aan bij mij. Toch kon ik niet uitleggen waarom het zo’n impact had. Woorden konden mijn gevoel niet omschrijven.
In 2007 deed ik vrijwilligerswerk bij een vzw die werkte met een multi-disciplinair team, waaronder ook een osteopate, Isabelle. Tijdens één van de vele vergaderingen kwam het verhaal van Hélène ter sprake en Isabelle vertelde mij dat ze de papa van Hélène kende. Ze gaf me toen zijn thuisadres.
Zes jaar later, in augustus 2013 was ik 5 maanden zwanger van mijn eerste en enige kindje. Op 19 augustus kregen we te horen dat het een meisje zou zijn. De naam, die stond niet ter discussie! Ik had op mijn 11 jaar beslist dat het Hélène zou worden en mijn overtuiging was nog altijd even groot op mijn 39ste.
Eén maand voor ik moest bevallen, nam ik het kaartje met het adres van de papa van Hélène. Na lang twijfelen schreef ik hem een handgeschreven brief van 2 pagina’s. Ik had helemaal geen verwachtingen hieromtrent. Mijn enige intentie was om hem duidelijk te maken welke indruk zijn dochter Hélène als kind op mij gemaakt had. Hoewel ze grootse dingen gedaan had bij Artsen Zonder Grenzen, ze had ook voor mij persoonlijk een groot verschil gemaakt. In kleine dingen: haar interesse, haar empathie, haar warmte.
Toen ik de brief verstuurd had, was voor mij de cirkel rond. Het verhaal voelde afgerond. Alle puzzelstukjes waren er. Tenminste dat dacht ik. Het universum heeft er echter anders over beslist. Twee dagen na het versturen van mijn brief, kreeg ik een pakketje terug met een exemplaar van het boek dat haar papa geschreven had over zijn dochter met daarbij een kaartje. Hij vertelde dat hij geraakt was door mijn brief en ook ontroerd was dat de impact van zijn Hélène zo bijzonder was dat ik mijn Hélène naar zijn dochter zou vernoemen.
Hij signeerde het boek met de volgende quote :
“Als je een steen verlegt in een rivier,
dan is de wereld nooit meer dezelfde als voordien.”
Na de geboorte van mijn Hélène, stuurden we een geboortekaartje en enkele foto’s aan de papa van Hélène. Er groeide een warm contact en we communiceerden af en toe via e-mail. In juni 2014, 10 jaar na het overlijden van Hélène, zou er een groot kampvuur zijn bij haar papa thuis, samen met de familie en enkele dichte vrienden. Ook wij kregen een uitnodiging. Mijn Hélène was toen 5 maanden. Het was een prachtige zomeravond en het gigantisch kampvuur zorgde voor een uitgelaten sfeer. Iedereen was nieuwsgierig om mijn kleine Hélène te ontmoeten en het bijzondere verhaal te horen. Ik mocht toen ook voor het eerst kennismaken met de mama van Hélène. Met tranen in de ogen nam ze mijn kleine Hélène in haar armen. Ik maakte toen de belofte om jaarlijks foto’s door te sturen van mijn kleine Hélène, zodat we die magische verbondenheid konden blijven ervaren.
Over 2 weken wordt mijn Hélène 7 jaar. Ze kent het verhaal over haar naamkeuze en blijft erdoor geboeid. Ik duim dat mijn verhaal een inspiratie kan zijn voor mijn dochter om even empathisch, liefdevol en zorgend in het leven te staan als mijn klasgenoot Hélène.
Ik hoop vooral dat dit verhaal aantoont dat zelfs de kleinste dingen die we doen een impact hebben. Ook als we daar geen tastbaar bewijs van hebben. We zijn allemaal verbonden en de intensiteit van die verbinding is niet altijd even zichtbaar. Soms moeten we jaren of zelfs generaties wachten vooraleer we klaarheid krijgen in een situatie over waarom sommige dingen gebeuren. Zelfs in mijn verhaal is de cirkel nog niet rond. Hélène zal zelf het verhaal verder schrijven …als nieuw mensje, in verbondenheid met zichzelf en het verhaal dat eraan vasthangt.
Ergens ligt onze uitdaging in het feit dat we vertrouwen hebben in het groter geheel. En dat óns aandeel in het geheel even waardevol is als het aandeel van iemand anders, ook al is ons aandeel niet zo zichtbaar. Durf geloven dat je altijd een verschil maakt, alleen al door jezelf te zijn, integer en authentiek.
Ook loslaten is een belangrijk aspect in dit verhaal. Het klinkt natuurlijk tegenstrijdig, want hoe kan je nu verbonden zijn en tezelfdertijd ook loslaten?
Bij elke stap in dit kostbare verhaal was er bij mij ongeloof en onbegrip over het waarom. Maar geen enkele zoektocht naar antwoorden kon mij klaarheid brengen. Ik had geen enkel scenario kunnen bedenken dat ook maar in de buurt kwam van het echte verhaal dat zich zou ontplooien. Had ik blijven vasthouden aan het waarom, dan had ik mezelf de kans ontnomen om doorheen het verhaal in het “hier en nu” te leven.
Dus, hoe gek het ook klinkt, om in verbondenheid te leven, moet je de ontbrekende antwoorden en gewenste uitkomst durven loslaten. En dat vraagt vertrouwen. Vertrouwen in jezelf. Vertrouwen dat alles zal evolueren op de best mogelijke manier. Vertrouwen dat elk puzzelstuk uit jouw levensverhaal zinvol is, ook de donkere stukjes. Als we slechts een paar puzzelstukjes kunnen zien, heeft het geen zin om te speculeren over de onzichtbare stukjes. De uitnodiging is om het geheel van de puzzel los te laten en erop te vertrouwen dat het volgend puzzelstukje zich kenbaar zal maken op het juiste moment.
Vanuit deze overtuiging kunnen we onze eigen unieke talenten naar buiten brengen. Wij zijn immers ook puzzelstukjes in het verhaal van anderen. Zo maken we een verschil. Zo brengen we menselijkheid. Zo tonen we kwetsbaarheid. En op die manier komen we in verbinding. Met onszelf. Met elkaar.
Benieuwd naar mijn volgende nieuwsbrief?
Schrijf je in via Contact.
Comments